sobota, 26 marca 2011

Wiele osób szuka w internecie dodatkowych sposobów na zarobienie pieniędzy. No i nie ma się co dziwić. W sieci jest sporo różnych możliwości zarobkowych. Osobiście znam ich wiele, ale nie sądziłem że trafię na coś co mnie jeszcze tak zaskoczy i zaszokuje.
Projekt Londonay, bo o nim tutaj piszę to nowość na polskim rynku internetowym.

Główne zalety projektu to:
- podstawowa prowizja wynosząca 400 funtów brytyjskich GBP
- maksymalna prowizja wynosząca 750 funtów brytyjskich GBP
- dodatkowe prowizje od 50 do 350 funtów brytyjskich GBP
- rewelacyjny system awansów i premii dzięki któremu bardzo szybko otrzymamy od firmy w prezencie markowego laptopa oraz inne wartościowe bonusy
- korzystając z projektu mamy dostęp do kilkunastu dodatkowych możliwości zarobkowych
- cały projekt objęty jest ochroną Angielskiego Nadzoru Finansowego www.fsa.gov.uk więc jest całkowicie bezpieczny i legalny

Projekt Londonay oraz dodatkowe oferty zarobkowe dostępne są na zasadzie umowy franczyzowej. Tak więc po podpisaniu umowy stajemy się autoryzowanym współpracownikiem Londonay i otrzymujemy dostęp do:

- podstawowy Projekt Londonay (prowizje od 400 funtów)
- dodatkowy program zarobkowy "Londonay-Economy" (prowizje od 90 funtów)
- sklep z najtańszymi towarami na zasadzie franczyzy (prowizje 15% + 10% z grupy partnerów)
- market online na zasadzie franczyzy (prowizje 10% + 5% z grupy partnerów)
- platforma społecznościowo-sprzedażowa (zupełna nowość w Polsce !!!) z gwarancją sprzedaży twoich produktów i ofert (np. z innych biznesów) bez ponoszenia dodatkowych kosztów reklamy
- program partnerski i lojalnościowy Londonay

Inne ciekawe możliwości jakie daje nam firma Londonay to:
- najtańsze zakupy w Internecie
- tanie używane samochody z Anglii i Europy Zachodniej
- doradztwo biznesowe i księgowe w zakresie prowadzenia własnej firmy oraz własnego e-biznesu (szkolenia, kursy, itp.)
- usługi internetowe (hosting, reklama w sieci, itp.)
Naprawdę jest z czego wybierać, a możliwości zarobkowe są ogromne.

Cały projekt obsługiwany jest przez profesjonalną i poważną firmę z Wielkiej Brytanii "Londonay Company Limited LTD", która posiada kilka przedstawicielstw na całym świecie np. w Nowym Yorku, Sydney i Tokyo.

Zapraszam na stronę:

http://londonay.com/4UPU

niedziela, 6 marca 2011

 Najczęstsze choroby i dane biologiczne
Niestety lekarzem nie jestem, moja wiedza medyczna jest raczej uboga i na szczęście z chorymi świnkami morskimi nie miałem za bardzo do czynienia, dlatego pozwoliłem sobie posłużyć się informacjami jakie znalazłem, które pozwolą na samodzielne postawienie wstępnej diagnozy.
Na początek podstawowe dane biologiczne:
  • temperatura ciała: 37,8-39,5°C,
  • tętno: 130-190
  • czas trawienia: ok. 8 godzin
  • pojemność żołądka: ok. 8,5 ml
A teraz kilka informacji na temat najczęściej występujących chorób świnek:

Zaparcia

Najczęstszą przyczyną jest zbyt sucha dieta. Leczenie polega przede wszystkim na zmianie diety na bardziej soczystą. Należy podawać więcej zielonki, owoców. Pokarm suchy (np. płatki czy ziarna) wskazane jest moczyć w mleku.

Biegunki

Przyczyną rozrzedzonego i cuchnącego kału może być niewłaściwe żywienie, zatrucie lub rozpoczynająca się choroba bakteryjna. Doraźnym środkiem przeciwbiegunkowym jest węgiel. Przez kilka dni dietę świnki musimy przestawić na bardziej suchą. Przy wystąpieniu gorączki podajemy antybiotyki (skontaktujmy się wtedy z weterynarzem).

Niedobór witamin

Niedobór witaminy C powoduje puchnięcie i krwawienie dziąseł. Występuje dość często u świnek morskich, gdyż niektórzy hodowcy nie wiedzą o tym, że zwierzęta te nie syntetyzują w organizmie kwasu askorbinowego i należy podawać im dodatkowo preparaty zawierające właśnie witaminę C. Niedobór witamin B i A – doprowadza do porażenia i niedowładów. Przyczyną jest zbyt mało urozmaicone żywienie.

Koprostaza

Choroba ta wywołana jest zaburzeniami przewodnictwa nerwowego. W prostnicy gromadzi się cuchnący, często czerwony kał, odbyt pozostaje rozwarty a przy zmianie pozycji zwierzęcia czuje się kwaśną, śmierdzącą woń. Leczenie polega na podawaniu oleju parafinowego – 10 kropelek 2 razy dziennie, przepłukiwaniu prostaty roztworem nadmanganianu potasu. Dodatkowo podaje się witaminy z grupy B i preparaty bakteriostatyczne. Leczenie jest długotrwałe. Powinniśmy skonsultować się z weterynarzem.

Zapalenie mięśni

Objawy – zaburzenia motoryczne tylnych kończyn. Zwierzę powłóczy jedną lub dwoma nogami. W czasie badania odruchów bólowych stwierdza się prawidłowe odruchy rdzeniowe, co pozwala nam w diagnozie wykluczyć niedowład. Przy zapaleniu mięśni możemy wyczuć zgrubienie w podudziach. Leczenie polega na stosowaniu masaży i środków rozgrzewających. Również powinniśmy poradzić się weterynarza.

Zapalenie oczodołu

Objawia się wysunięciem gałki ocznej. Jest to schorzenie trudno wyleczalne, nie powodujące jednak dyskomfortu ani bólu u zwierzęcia. Stosujemy leki przeciwzapalne glikosterydowe podawane przez okres 7 dni. Przy braku poprawy należy zaniechać dalszego leczenia. Skonsultujmy się z lekarzem.

Paraliż

Chorobę wywołuje wirus. Objawy – podwyższona temperatura ciała, spadek napięcia mięśniowego. W drugim etapie choroby dochodzi do spadku ciepłoty ciała i porażenia. Śmierć następuje po 8-14 dniach. Uśpijmy świnkę, aby zmniejszyć jej cierpienia.

Zapalenie płuc

Wywołane jest przez wirusy lub bakterie. Objawy – utrata apetytu, nastroszona sierść, bardzo dokuczliwy kaszel. Leczenie polega na podawaniu tetracykliny oraz lakcidu. Choremu zwierzęciu należy zapewnić wyższą temperaturę otoczenia – min. 22°C. W czasie choroby stosujemy dokarmianie przymusowe. Rokowanie – w przypadku dorosłych zwierząt – pomyślne. Skontaktujmy się z weterynarzem.

Pasożyty zewnętrzne

Są nimi w przypadku świnek pchły lub wszoły. Po stwierdzeniu obecności pasożytów w futerku świnki, przenosimy ją na chwilę do innego pomieszczenia i w tym czasie dokładnie sprzątamy i dezynfekujemy klatkę. Ściółkę wyrzucamy i wkładamy świeżą. Świnkę posypujemy Pularylem lub Pultoxem trzykrotnie w odstępach 5 dni. Powinniśmy wiedzieć o tym, że wszystkie dostępne nam preparaty działają jedynie na dorosłe formy pasożytów, nie likwidując jaj. Stąd konieczność powtórzenia zabiegu.

Pasożyty wewnętrzne

Mogą to być wiciowce, sporowce, orzęski i korzenionóżki – stosujemy Metronidazol. W przypadku stwierdzenia w kale nicieni lub tasiemca stosujemy Mebenvet jednorazowo w dawce 10 mg/kg ciała. Powinniśmy poradzić się weterynarza.

Bezpłodność

Najczęstsza przyczyna tkwi w niewłaściwym żywieniu. Brak witaminy E w pożywieniu powoduje spadek aktywności płciowej i kłopoty z rozmnażaniem. Należy przez pewien czas podawać świnkom skiełkowaną pszenicę, pąki drzew, sałatę. Również zły stan psychiczny zwierząt może być przyczyną bezpłodności. Zbyt duże zagęszczenie klatki, nieprzestrzeganie higieny, brutalne traktowanie – to czynniki wywołujące stres u świnek, a w konsekwencji brak zachowań seksualnych.

Rany

Świnki będące z natury zwierzętami towarzyskimi rzadko okaleczają się wzajemnie. Czasami tylko może dojść do walk samców o samice, których skutkiem są niegroźne rany wymagające odkażania i przemywania nadmanganianem potasu lub wodą utlenioną.

Złamania

Przy złamaniach górnych odcinków kończyn rokowania są bardzo ostrożne. Należy ograniczyć maksymalnie możliwość ruchu świnki. W tym celu umieszczamy ją w bardzo małym pomieszczeniu, bez sprzętu do zabawy, jedynie z karmidełkiem i poidełkiem. Po ok. 10 dniach istnieje możliwość, że dojdzie do zrośnięcia się kości. W przypadku złamań dolnych części kończyn, zakładamy opatrunek gipsowy na okres ok. 8-10 dni, dlatego powinniśmy skontaktować się z lekarzem weterynarzem.

Zapalenie mózgu

Objawami są zaburzenia równowagi, nieprawidłowe trzymanie głowy, gorączka. Rokowania są niepomyślne. Należy zwierzę uśpić, w celu skrócenia jego cierpień.

sobota, 5 marca 2011

 Choroby
Każda świnka może kiedyś zachorować. Przyczyny mogą być różne. Starajmy się w miarę często obserwować naszego pupila, a gdy zauważymy jakieś nieprawidłowości w jego zachowaniu, od razu starajmy się poznać jego przyczyny. W większości przypadków powinniśmy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem weterynarii. Wizyta w gabinecie nie jest droga, a zyskujemy za to pewność, że choroba zostanie właściwie zdiagnozowana i zostanie podjęte właściwe leczenie.

Miseczki na karmę

Jeśli chodzi o miski to wybór mamy ogromny. Najlepsze są ciężkie, szerokie u podstawy miski ceramiczne, które zapobiegają wysypywaniu się karmy i zabrudzeniu jedzonka. Możemy do tego celu wykorzystać ciężką popielniczkę (wyszorowaną lub nową, rzecz jasna). Dość dobre są też ogólnie dostępne miseczki plastikowe. Powinny być szersze u podstawy, węższe u góry i możliwie najniższe. Zapobiegnie to ich wywracaniu. Jest jeszcze kwestia wielkości. Dobrze by miska była niezbyt duża, żeby świnka do niej nie wchodziła. Niestety szczególnie małe świnki mają nieprzyjemną manierę jedzenia siedząc w misce i równoczesnego załatwiania się… Zatem jeśli mamy jedną – dwie świnki, miseczkę kupmy mniejszą.

Miseczka
Miseczka
Pojnik

Nadal wiele osób podaje świnkom wodę w misce, nie wiedząc jak wielkim dobrodziejstwem są pojniki. Nie tylko oszczędzają miejsca w klatce, ale zapobiegają wylewaniu wody na ściółkę, jak również zabrudzeniu ściółką wody. Świnki bardzo szybko uczą się z nich korzystać, nie sprawia im to kłopotu a i dla nas to wielka wygoda. I najważniejsze – woda pozostaje czysta.
Na rynku dostępne są dwa rodzaje pojników – kulkowe i automatyczne. W zasadzie działają podobnie – świnka naciskając końcówkę (ciężarek bądź kulkę) odblokowuje pojnik i woda spływa jej do pyszczka. Nie ma większego znaczenia, które poidełko wybierzemy, choć poidełka automatyczne mają mniejszą tendencję do przeciekania, a napełnić je można nie ściągając poidła a tylko odkrywając pokrywkę. Poidła kulkowe możemy natomiast ściągnąć i postawić do góry dnem, czego nie możemy zrobić z automatycznymi. Czyszczenie poidła jest nieco kłopotliwe. Musimy uzbroić się w szczotkę do butelek, lub szczoteczkę do zębów i wyszorować wnętrze. Niestety dotyczy to również rurki, w której znajduje się kulka/ciężarek (tu przydatne bywają waciki do uszu). Zdarzało się, że świnki zapchały rurkę jedzeniem i poidło się zatkało, uniemożliwiając śwince picie. Trzeba więc codziennie kontrolować poidełko, czy na pewno działa jak należy.
Pojnik automatyczny i kulkowy
Pojnik automatyczny i kulkowy

Pojnik automatyczny i kulkowy
Pojnik automatyczny i kulkowy
Paśnik

Paśnik nie jest konieczny, a często wręcz niepożądany. Zdarzały się sytuacje, że świnki wskakiwały do paśników mocowanych wewnątrz klatki i miały kłopot się wydostać. Jeśli mamy możliwość zamontować paśnik zewnętrzny, to nie ma przeciwwskazań. Sianko pozostanie czyste a świnki będą musiały go „zdobyc”. Ma to tylko jedną wadę – świnki bardzo lubią się wylegiwać na sianku, tak więc odbierzemy im tą przyjemność. Inną formą paśnika są tzw. „kule do sałaty”, czyli druciane kule, do których możemy włożyć siano lub inne smakołyki.
"Kula do sałaty"
"Kula do sałaty"

Paśnik zewnętrzny
Paśnik zewnętrzny
Paśnik zewnętrzny
Paśnik zewnętrzny
Paśnik zewnętrzny
Paśnik zewnętrzny

Ściółka

Są różne podściółki dla świnek, a ich wybór zależy głównie od zasobności naszego portfela i od ilości świnek. Podstawową i najtańszą ściółką są trociny. Powinny być dość grube, aby nie zaprószyć oczu świnki, ale jednocześnie miękkie. Mają one tą wadę, że nie chłoną tak dobrze wilgoci i po krótkim czasie staja się mokre, o nieprzyjemnym zapachu.
Inną opcją są rozmaite DRZEWNE żwirki m.in. dla kotów. Najbardziej znane to Cats Best (34zł), Cat’ Dream (14zł), Pigwa (11zł), Pinio (8 zł) lub żwirek z Carrefoura (9zł). Sa one droższe (a niektóre jak Cats Best – dużo droższe), ale dobrze chłoną wilgoć i chronią przed przykrymi zapachami.
Najbardziej ekonomicznym połączeniem jest więc sypanie żwirku po rogach klatki tam, gdzie świnki się załatwiają, a na resztę powierzchni trociny. Niektórzy, szczególnie posiadacze świnek długowłosych przykrywają ściółkę matą prysznicową lub posłaniem typu dry-bed (co powoduje, że wilgoć przecieka przez nią, wchłania się w ściółkę i świnki nie mają bezpośredniego kontaktu z wilgocią). Ma to głównie tą zaletę, że świnki nie roznoszą trocin po mieszkaniu. Niestety ma to też wady, bobki zostają na powierzchni i często są rozdeptywane i wcierane w matę. Niektóre świnki namiętnie maty obgryzają. Tak więc najlepszym sposobem jest przetestowanie różnych opcji i dostosowanie ściółki do naszych własnych preferencji.
W tym miejscu chciałam podkreślić, że dla świnek nie nadają się zwykłe kocie żwirki, czy to silikonowe, czy mineralne. Są one niebezpieczne i mogą doprowadzić do zatrucia w przypadku gdyby świnka go próbowała zjeść.

Sianko

Półka

Zamiast domku możemy w klatce zamontować półkę. Jest to rozwiązanie szczególnie polecane przy większej ilości świnek, które mogłyby się nie pomieścić w domku i mogłoby to powodować konflikty. Półka ma też inne zalety. Duża powierzchnia powoduje, że świnki nie tylko kryją się pod nią, ale równie chętnie wylegują się na niej. Półkę możemy zamontować na prętach, lub najprościej położyć ją na kuwecie. Drabinka nie będzie konieczna, świnki doskonale radzą sobie bez tej pomocy. W wyjątkowych przypadkach można jednak pokusić się o ten luksus.

Hamaki, norki, legowiska

Świnki bardzo lubią wylegiwać się w miękkim otoczeniu. Bardzo lubią hamaki. Taki hamak można kupić gotowy (najlepiej dla fretki, jest nieco większy) lub uszyć samodzielnie, wykorzystując do tego kocyk, ręcznik lub jakikolwiek inny materiał i swoją wyobraźnię. Można również zrobić śwince mięciutką norkę ze starej czapki lub uszyć coś podobnego. Podobnie dostępne są na rynku legowiska dla gryzoni. Nasza pupilka na pewno chętnie z tego skorzysta. Oczywiście jeśli ktoś ma zdolności może z powodzeniem uszyć sobie takie legowisko sam. Jeśli nie mamy takich zdolności, wystarczy śwince dać kocyk lub ręcznik i legowisko gotowe. Pamiętajmy, że tegu typu akcesoria się łatwo brudzą odchodami i obierają świnkowymi włosami. Weźmy to pod uwagę wybierając materiał, aby pranie nie było dla nas uciążliwe.
Gotowy hamak
Gotowy hamak
Własnoręcznie uszyty hamak narożny
Własnoręcznie uszyty hamak narożny

Wymiary

Wymiar klatki jest zależny od ilości mieszkających w niej świnek. Przyjmuje się, że dla jednej świnki minimalna długość klatki to 70 cm, dla dwóch 80 cm, trzech 100 cm, czterech 120 cm itd… Podkreślam, że to są wymiary minimalne, a więc jeśli tylko mamy możliwość, kupmy klatkę większą. Im większa, tym lepsza. Pamiętajmy, że w klatce świnka spędzi większość życia, powinna więc czuć się w niej komfortowo.

Gdzie postawić klatkę

Oczywiście klatkę powinniśmy umiejscowić w domu/mieszkaniu, nie na balkonie, czy w ogrodzie. Są od tego wyjątki, niektóre świnki od małego uczone są przebywania na zewnątrz przez ciepłą część roku, w odpowiednio do tego przystosowanych pomieszczeniach, gdzie są chronione przed chłodem, wiatrem, deszczem, słońcem czy drapieżnikami. Nie próbujmy wynosić na zewnątrz dorosłej świnki, przyzwyczajonej do życia w mieszkaniu! Najbezpieczniej, najwygodniej i… najtaniej (zwykła klatka jest dużo tańsza od solidnej ogrodowej zagrody) jest jednak trzymać świnkę w mieszkaniu. Klatka powinna stać w miejscu nie narażonym na przeciągi, nie nasłonecznionym, z dala od kaloryferów. Najlepiej postawić ją w jakimś kącie pokoju, gdzie świnka będzie miała spokój, ale jednocześnie będzie miała z nami kontakt. Klatka powinna stać na podłodze. Ma to tą zaletę, że świnka może z niej sama wychodzić, nie ma potrzeby każdorazowego łapania, wyciągania i wkładania jej z powrotem. Jednocześnie oszczędzi to śwince stresu (świnki mają lęk wysokości). O ile możemy się pokusić o postawienie klatki na niskiej szafce, czy zakup piętrowej klatki, to stawianie wysoko klatek jest niedopuszczalne. Przemyślmy zatem dokładnie jej umiejscowienie.

Domek

Kiedy mamy już klatkę możemy myśleć nad wyposażeniem. W kwestii domku zdania są podzielone. Przeciwnicy twierdzą, że świnka, która ma domek w klatce gorzej się oswaja, jest bardziej płochliwa. Jest to podejście bardzo egoistyczne. Świnki, jako gryzonie, mają wrodzona potrzebę chowania się w zakamarkach. Odbierając jej tą możliwość skazujemy ją (zwłaszcza na początku) na dodatkowy stres, zupełnie niepotrzebny. Świnka tak czy inaczej się oswoi, potrzeba do tego naszej cierpliwości i częstego kontaktu, głaskania, karmienia smakołykami itp, a nie przymuszania do kontaktu z nami, poprzez odebranie kryjówki. Wybór domku należy do nas. Przytulniejsze, ale mniej higieniczne są domki drewniane (najlepiej z jednym dużym otworem wejściowym, bez okienek, które bywają niebezpieczne). Domki plastikowe z kolei łatwiej umyć, jednak nie są tak ciepłe. W tym wypadku wybór nie ma aż takiego znaczenia, to bardziej kwestia gustu. Ważne by domek był na tyle duży, by pomieścić naszą świnkę gdy ta urośnie, kupmy więc lepiej od razu większy.

Domek dla świnki

Klatka czy akwarium?

Pierwszą decyzję, jaką musi podjąć właściciel (czy to świeżo upieczony, czy też zmieniający mieszkanko świnkom) jest wybór lokum. Podstawowe pytanie, to wybór pomiędzy klatką a akwarium. Sporo ludzi uważa, że akwarium jest dobrym rozwiązaniem – zwierzaki nie rozsypują ściółki, a ponadto wysokie ścianki chronią je przed przeciągami. Niestety jest to błędne rozumowanie. O ile rzeczywiście zapobiega ono śmieceniu przez naszych pupili, to wysokie ścianki są zdecydowanie wadą. Brak przewiewu powoduje, że świnki na wybiegu są znacznie bardziej narażone za przeziębienie, gdyż nie są przyzwyczajone do nawet lekkich podmuchów. Dodatkowo w akwarium mają po prostu duszno, brak przewiewu powoduje, że siedzą w oparach ze ściółki i są bardziej narażone na choroby (zarówno układu oddechowego, jak i skóry). Sprzątanie akwarium również nie należy do lekkich obowiązków. Zakładając, że świnka mieszka w akwarium odpowiedniej dla niej wielkości – czyli dużym – sprzątanie, mycie, czy przenoszenie jest po prostu trudne. Klatki są znacznie lżejsze i poręczniejsze. Dodatkowo zapewniają odpowiednia cyrkulację powietrza (mówimy o standardowych klatkach złożonych z kuwety i prętów, zdecydowanie niepolecane są klatki typu Duna, będące tak naprawdę plastikowym akwarium z kratką tylko na górze). Dodatkowym atutem klatek jest ich otwieranie. Boczne drzwiczki umożliwiają świnkom samodzielne wychodzenie z klatki, podczas gdy z akwarium zawsze musi je wyciągać (a potem wkładać) właściciel. Podsumowując, odpowiednim mieszkankiem dla świnki jest klatka. Powinna być wystarczająco duża, przewiewna, najlepiej z możliwością otwierania zarówno od góry (dla naszej wygody), jak i z boku (dla świnki). Kupując klatkę zwróćmy również uwagę na pręty. Wybierzmy raczej ocynkowane niż malowane. Niektóre świnki obgryzają pręty i mogą się przy tym najeść obgryzionego lakieru. Pomijając już fakt, że może im to zaszkodzić, to taka obgryziona klatka wygląda po prostu nieestetycznie.

Klatka dla świnki

 Klatka i wyposażenie
Pierwszym problemem, jaki napotyka każdy właściciel świnki jest wybór odpowiedniego lokum dla niej. Wbrew pozorom wybór nie jest taki oczywisty i często zdarza się, że po pewnym czasie lokum musimy zmienić. Pokrótce postaram się tutaj opisać poszczególne elementy swinkowego mieszkanka, aby ułatwić wszystkim przyszłym jak i obecnym właścicielom świnek odpowiednie jego urządzenie tak, aby było wygodne i dla świnki i dla nas.
Podstawowe rasy i odmiany świnek morskich
Świnki różnią się miedzy sobą długością i fakturą sierści, jak również jednolitym lub wielobarwnym umaszczeniem. Rasy angielskie mają sierść krótką i przylegającą do ciała. Rzadziej spotkamy odmianę abisyńską, czyli rozetkową, czy też długowłose angorki.
Odmiana gładkowłosaWśród odmiany gładkowłosej możemy wyróżnić jednobarwne rasy: białą (często albinotyczną), beżową, kremową, lila (szara, wpadająca w róż), rudą, czekoladową, a także bardzo rzadko spotykaną czarną. Interesujące umaszczenie mają rasy takie jak aguti (charakteryzuje się różnym rozłożeniem barwnika na długości poszczególnych włosów), himalajska (ciało białe, a okolice uszu, nosa, pyszczka i łap przyciemnione) oraz holenderska (tułów biały, a tył ciała oraz okolice głowy ciemne). Najciekawsze umaszczenie mają chyba jednak świnki rasy szyldkret, których ciało pokryte jest kwadratowymi, barwnymi plamami na wzór szachownicy.
Odmiana długowłosa (angorka)
Odmiana długowłosa (angorka)
Odmiany abisyńskie, poza tym, że pokryte dziesięcioma rozetkami, mogą występują we wszystkich odmianach barwnych, jak w przypadku ras gładkowłosych.
Odmiana rozetkowa
Odmiana rozetkowa
Najbardziej popularną odmianą długowłosą jest rasa peruwiańska. Ułożenie nawet półmetrowych włosów świnek tej rasy jest bardzo ciekawe, ponieważ włosy wyrastające z grzbietu, opadają równomiernie we wszystkich kierunkach, przykrywając również głowę i pyszczek zwierzątka. Natomiast u rasy szetlandzkiej wszystkie włosy układają się do tyłu, przez co pyszczek zwierzątka jest dobrze widoczny. Również odmiany angorskie mogą posiadać odmiany barwne charakterystyczne dla ras gładkowłosych.
Odmiana bezwłosa
Odmiana bezwłosa
Jednak dużą grupę świnek stanowią osobniki, gładkowłose, rozetowe, czy angorskie, które ciężko zaklasyfikować do jakiejkolwiek konkretnej odmiany barwnej. Nie przejmujmy się jednak tym i może celowo wybierzmy dziwnie umaszczone, ponieważ często one są najciekawsze i najsympatyczniejsze z racji umiejscowienia różnobarwnych plam w dziwnych miejscach :) .
Rex
Rex
Powyższy podział stosowany jest zazwyczaj jedynie w hodowlach amatorskich. Entuzjaści, którzy mają hodowle z prawdziwego zdarzenia, których celem nie jest jedynie rozmnażanie zarobkowe świnek, sprowadzają świnki bardzo egzotycznych ras, często nawet z drugiego końca świata. Przykładowe rasy to np. Sheltie, Texel, Rex, Coronet, US Teddy, CH Teddy, wszelkiego rodzaju rasy mieszane i wiele innych. Wyhodowano nawet bezwłosą odmianę świnek morskich.
US Teddy
US Teddy
CH Teddy
 Żerdki
Niezbędne jest wyposażenie klatki w żerdki. Nie poleca się drewnianych bądź plastikowych żerdek które dostępne są w sklepach, gdyż ptak może dostać odciski na kończynach. Najlepsze są żerdki z naturalnych drzew liściastych (wierzba, topola, brzoza), o takiej grubości , aby siedzący na niej kanarek dotykał powierzchni żerdzi także pazurkami. Żerdki muszą być rozmieszczone w taki sposób, aby podczas siedzenia ptak nie obcierał sobie ogona o ściany klatki, nie zanieczyszczał odchodami karmidełek i poidełek, oraz by nie miał utrudnionego do nich dostępu.


 Transport do domu
Zdecydowaliśmy się już na zakup kanarka, poczyniliśmy wszelkie przygotowania na jego przybycie .Brakuje nam już tylko ,,głównego bohatera". Do transportu najodpowiedniejsze są specjalnie przeznaczone do tego celu klatki, tzw. transportówki. Można je kupić w większości sklepów zoologicznych. Zapewniają one przemieszczanemu ptakowi odpowiednią ilość światła i właściwą wentylację. Transportówka z pewnością będzie jeszcze niejednokrotnie przydatna w przyszłości, Np. w razie konieczności zawiezienia kanarka do lekarza weterynarii lub w czasie podróży na wakacje. Niektórzy sprzedawcy proponują do transportu ptaków specjalne papierowe torebki. Są one odpowiednie jednak wyłącznie w wypadku bardzo krótkich podróży. W żadnym wypadku zaś nie należy przewozić kanarka w normalnej klatce. Ze względu na zbyt dużo w niej przestrzeni. ptak podczas jazdy, obijając się o ściany. mógłby doznać urazów. Znacznie bezpieczniejszy będzie w dość ciasnej transportowce. Nigdy też nie próbujmy przewozić kanarka w plastykowej torbie, gdyż może w niej się udusić lub niebezpiecznie przygnieść. Transport do domu powinien trwać możliwie krótko, aby kanarek jak najszybciej znalazł się we właściwie przygotowanym dla niego domku
Śpiew
Przed końcem lata, kiedy ptaki skończą pierzenie, umieszczamy młode samce w osobnych, pojedynczych klatkach. Przy nauce śpiewu bardzo ważny jest ptak nauczyciel. Powinien to być dobry śpiewak, ptak dwu- trzyletni, tej samej krwi, co młode ptaki, a najlepiej, jeżeli jest to ojciec szkolonych samców. Klatkę nauczyciela umieszczamy naprzeciwko klatek młodych śpiewaków. Po 2-3 dniach młode ptaki zaczynają nucić, a po 5-6 śpiewać. W tym momencie należy poszczególne klatki z kanarkami oddzielić od siebie, tak, aby ptaki wzajemnie się nie widziały. Do tego celu możemy wykorzystać blaszane płytki, kartony, deszczułki. Najlepiej sprawdzają się specjalne klatki szkoleniowe. Nie widząc się nawzajem ptaki zaczynają śpiewać. Nieudolnych uczniów należy oddzielić od reszty ptaków, najlepiej do innego pomieszczenia, tak, aby młode kanarki śpiewające poprawnie nie słyszały śpiewu wadliwego. W tym momencie możemy przejść do kolejnego etapu nauki śpiewu. Zaciemniamy klatki ciemnym, zielonym materiałem: -, aby ptaki nie widziały osób znajdujących się w pomieszczeniu i nie urywały śpiewu; -, aby ograniczyć intensywność ich śpiewu; - aby wsłuchiwały się w śpiew nauczyciela. Dwa, trzy razy dziennie w ciągu dnia odsłaniamy klatki na krótki czas, po to ażeby ptaki się nakarmiły i zapoznały z otoczeniem. Z końcem października zaczyna się etap właściwego szkolenia młodych, częściowo rozśpiewanych samców. W różnych porach dnia, dwa razy dziennie, na 30 minut wyjmujemy po 4 klatki i ustawiamy na stole jedną na drugiej. Klatki ze śpiewakami ustawiamy w różnych miejscach i w różnym oświetleniu: sztucznym i naturalnym. Przyzwyczajamy w ten sposób kanarki do śpiewania w różnych warunkach o różnej porze na zamówienie". W ten sposób ćwiczymy ptaki do końca listopada. Jeżeli nasi śpiewacy biorą udział w wystawie, wówczas dwa tygodnie przed premierą przenosimy samce do_ klatek wystawowych, aby ptaki się do nich przyzwyczaiły. Dla ciekawych nauka śpiewu Jak gramatyka odgrywa dominującą rolę przy nauce języków ,tak w hodowli kanarków rozpoznanie śpiewu należy położyć na pierwszym miejscu , albowiem nasuwa ono wiele trudności, a nawet łatwo można wpaść w skrajność. Z entuzjazmem przeto należy powitać ukazanie się na półkach księgarskich przekładu dzieła Wilhelma Mullera z Siegburga, opracowanego przez znanego hodowcę, Antoniego Boreckiego. Podręcznik ten ,wzbogacający literaturę kanarczarską ,zasługuje na uznanie ,gdyż tłumacz starał się w dobitny sposób objaśnić znaczenie poszczególnych tur,dając przez to szerokiemu ogółowi możność zapoznania się ze śpiewem tych miłych śpiewaków, który jest jeszcze bardzo mało znany nie tylko wśród miłośników ,lecz także wśród hodowców kanarków. Wbrew trudnościom finansowym, jakie tamują obecnie publikację wszelkich płodów literackich,oby zawierający wiele cennego ,przekład niniejszy kroczył coraz szerszymi drogami i znalazł się w ręku każdego nie tylko miłośnika śpiewu ,lecz także hodowcy kanarków dając obfity plon.

piątek, 4 marca 2011

Pierzenie Kanarków
Młode zaczynają się pierzyć jak tylko się usamodzielnią, dorosłe po skończonych lęgach. Wypadają najpierw drobne pióra ,na brzuchu i grzbiecie ,potem lotki i sterówki, zawsze w określony sposób. Podczas normalnego pierzenia nie powstają łysiny ,lotki i sterówki wypadają po obu stronach symetrycznie. Pierzenie trwa ok.1 miesiąca .Zaburzenia w pierzeniu mogą wystąpić u ptaków trzymanych pojedynczo, w takim przypadku pomaga dodawanie do wody w poidełku jednej kropli płynu Lugola lub jodyny ,przez 2 tygodnie,podczas pierzenia ptaki są bardzo wrażliwe na błędy żywieniowe i przeziębienia.
Nie zapominajmy o tym, że kanarki są ptakami terytorialnymi, dlatego każdy samiec potrzebuje własnego rewiru. Z tego powodu młode ptaki musimy rozdzielić. Pamiętajmy, aby nie łączyć w pary rodzeństwa. Chów wsobny, czyli kojarzenie osobników blisko ze sobą spokrewnionych, grozi bowiem przychodzeniem na świat ułomnego potomstwa lub nawet zamieraniem zarodków we wczesnym okresie rozwoju. Często hodowcy amatorzy po pierwszych udanych doświadczeniach z rozrodem swych podopiecznych, zwłaszcza gdy pisklęta wyrastają na ptaki o barwach innych niż rodzicielskie lub mają nieoczekiwane cechy zewnętrzne, np. czub na główce, stają się wielkimi miłośnikami hodowli kanarków. Nic dziwnego, że z niecierpliwością oczekują następnego przychówku, licząc na wiele miłych niespodzianek.
Śpiew Kanarków
Pod koniec lata, gdy czas pierzenia minie ,stare samce zaczynają śpiewać, po krótkim czasie wtórują im młode, wtedy dopiero wiemy ilu mamy osobników płci męskiej. Młode samczyki umieszczamy w osobnych klatkach .Klatka ptaka nauczyciela powinna stać naprzeciwko klatek z młodymi samcami , najłatwiej uczą się one od swoich ojców i warto, aby to byli ich nauczyciele
Obrączkowanie
W 6 lub 7 dniu młodym pisklętom należy założyć obrączki rodowe. Obrączkując ptaki bierze się je delikatnie do ręki, ujmując nogę pisklęcia w dwa palce lewej ręki (duży i wskazujący), układa się trzy palce razem i na nie wciąga obrączkę, przesuwając ją z kolei na nogę, należy przy tym uważać, aby nie uszkodzić tylnego palca. Po zaobrączkowaniu pisklęta należy włożyć delikatnie z powrotem do gniazda i oddać samicy, zapisując uprzednio numery obrączek. Na obrączce, którą można otrzymać należąc do Polskiej Federacji Ornitologicznej możemy znaleźć następujące oznakowanie:
Samodzielność
Po upływie 20 dni pisklęta próbują samodzielnie jeść ,pokarm powinien być urozmaicony aby uniknąć kłopotów gdy dorosną, mimo że potrafią samodzielnie jeść czasami są jeszcze karmione przez matkę .Ptasią rodzinkę możemy rozdzielić po 4 tygodniach ,kiedy to młode mają już pióra ogonowe dł. 2 cm. Po oddzieleniu młodych obserwujemy czy zjadają podawany pokarm ,czy nie są osowiałe-w tym przypadku wpuszczamy na 1 godz. matkę która je dokarmi.
Drugi lęg
Już po 14 dniach od wyklucia się piskląt powinniśmy powiesić w klatce drugie gniazdo wysłane sianem i szarpią. Samiczka w tym czasie znowu jest gotowa do złożenia jaj. Nie musimy martwić się o los dorastających kanarków, gdyż troskliwie zaopiekuje się nimi ojciec. Nie zapomnijmy również w drugim lęgu o zmianie pierwszych jaj na sztuczne. Jeżeli nie przygotujemy kanarkom nowego gniazda, mogą one wyrzucić odchowywane pisklęta z pierwszego gniazda, by zrobić miejsce dla ich przyszłego rodzeństwa. Niecałkowicie opierzone podrostki będą marzły na podłodze i bezradnie skakały. dopraszając się o pożywienie. Oczywiście, rodzice nie zostawią ich bez opieki, ale nie będą miały już takich samych warunków jak w gnieździe. Harmonijnie żyjąca para kanarków powinna doskonale dać sobie radę z odchowaniem piskląt z obu lęgów. Może się jednak zdarzyć, że samiec będzie bez przerwy molestował seksualnie partnerkę i nie pozwalał jej na odpowiednie zajmowanie się przychówkiem. Takiego nachalnego "kochanka" musimy na jakiś czas odłączyć od rodziny, by umożliwić samiczce spokojny wychów młodych. Niektórzy hodowcy łączą samca z różnymi samiczkami tylko na okres zalotów. Wówczas matki same odchowują swe młode. Nie powinny jednak robić tego częściej niż 2 razy w roku, by nie nadwerężyć kondycji i zdrowia.
Młode
Po wykluciu piskląt samiczka jeszcze przez 8 dni nie opuszcza gniazda. Młode, świeżo wyklute pisklęta kanarka są nagie, ślepe i całkowicie zdane na opiekę rodziców. Samica i samiec karmi je, podając nadtrawiony pokarm wprost do dziobów, oraz sprząta odchody. W pierwszych dniach praktycznie nie opuszcza gniazda, a sama karmiona jest przez samca. Gdy wreszcie samiczka wyjdzie z budki, by samodzielnie się pożywić, należy ostrożnie skontrolować gniazdo i ewentualnie usunąć nie zalężone jaja lub martwe pisklęta. Wskazane też jest wyjęcie z klatki wanienki do kąpieli oraz niepodawanie przez kilka dni zieleniny, może ona bowiem doprowadzić u młodych do biegunki. Od pierwszego dnia życia piskląt zaczynamy podawać pokarm jajeczny, najpierw w niewielkich ilościach, zmieniając porcje 2-3 razy dziennie. Wraz z upływem 6 dnia życia piskląt do jadłospisu dodajemy niewielkie ilości świeżych zielonek. Od ósmego dnia od wylęgu należy kanarkowi dawać normalny pokarm, tzn. jak najbardziej urozmaicony. Młode mają bowiem ogromne zapotrzebowanie zarówno na witaminy, jak i na sole mineralne Uzupełnieniem diety powinien być skiełkowany rzepik, dodatki mineralno-witaminowe oraz sepie. Pod dostatkiem powinno być również ziarno. Karmione w tym okresie przez oboje rodziców rosną bardzo szybko, ale i dużo brudzą. O ile to możliwe, powinniśmy - ze względu na higienę - usuwać z gniazda ich odchody, uważając jednak, by nie niepokoić zanadto ptasiej rodziny. Młode opuszczają gniazdo po 14 dniach od wyklucia, choć jeszcze przez 2, 3 tygodnie przebywają z rodzicami we wspólnej klatce. W tym czasie obowiązek karmienia piskląt spoczywa na samcu, samica, bowiem przygotowuje się już do kolejnego lęgu. Młode oddzielamy od rodziców, gdy już samodzielnie jedzą nie tylko mieszankę jajeczną, ale także ziarno, a na ich głowach nie widać już puchu.
Okres wysiadywania
Wysiadywanie jaj należy do obowiązków samicy, chociaż samce chętnie zastępują partnerki, kiedy te mają przerwę na posiłek.  Jeśli zdarzy się, iż samica z jakiejś przyczyny opuści młode, należy umieścić je wówczas w gnieździe innej samicy, przynajmniej do czasu ukończenia przez nie dwóch tygodni życia. W tym już wieku opiekę nad nimi może przejąć sam hodowca. W razie braku zastępczej samicy gniazdo należy umieścić w bardzo ciepłym miejscu i dodatkowo przykryć flanelą, a młode karmić, co dwie godziny pokarmem takim, jaki dostarcza im samica, a więc papką jajeczną wzbogaconą różnymi składnikami mineralno - witaminowymi. Z chwilą rozpoczęcia wysiadywania jaj przestajemy podawać kanarkom mieszankę jajeczną i biszkopty.
Składanie jaj
W czasie jednego lęgu samica składa od 3 do 6 jaj. Znosi  jajka mniej więcej w 3 – 6 dni od pierwszej kopulacji. Samica znosi po jednym jaju dziennie w godzinach rannych lub przedpołudniowych. Podczas gdy dzikie kanarki rozpoczynają wysiadywanie po złożeniu ostatniego jaja, domowe wysiadują od razu - od złożenia pierwszego. Pisklęta z jaj złożonych później są, mniejsze i słabsze od rodzeństwa wyklutego wcześniej. Najstarsze z pewnością będą najszerzej otwierać dziobki, dlatego większość pożywienia im się trafi. Oznacza to niechybnie śmierć dla młodszych. Niektórzy hodowcy praktykują zabieranie pierwszych dwóch najpierw złożonych jaj i zastępowanie ich jajami sztucznymi (np. z modeliny, można je kupić w sklepie zoologicznym) bądź też nie zapłodnionymi jajami z poprzednich lęgów. Należy zabierać je najlepiej rano między godziną 7 a 9. Zabrane jaja przechowuje się w pudełku z watą w bezpiecznym miejscu. Postępujemy tak aby wszystkie młode miały równe szanse równoczesnego wyklucia się. Wieczorem, w dniu, w którym samica złoży 3 lub 4 jajo (ciężko jest wyczuć które jajo jest ostatnie), zabieramy sztuczne jaja, a na ich miejsce wkładamy prawdziwe. Dzięki takiemu postępowaniu młode wykluwają się jednocześnie. Inkubacja jaj trwa 13-14 dni.
Jeśli zdecydujesz się na podkładanie jaj, pamiętaj że musisz to robić jak najostrożniej, tak aby żadne jajko nie uległo uszkodzeniu !!! Jajka kanarków są bardzo delikatne.
Budowa gniazda
Budowa gniazda rozpoczyna się u kanarków w lutym lub marcu (wcześniej nie należy dopuszczać do zakładania gniazd). Budowa trwa zwykle kilka dni.W dwudniowych odstępach samiczka znosi 3-4 jaj, które wysiaduje przez 21 dni. W tym czasie samiec opiekuje się partnerką, systematycznie ją karmi i jest stale w pobliżu budki. Po wykluciu się młodych przez pierwsze cztery dni nadal zajmuje się pielęgnacją samiczki, następnie wraz z nią wychowuje pisklęta. Dobrze karmione młode opuszczają budkę po 30 dniach życia. Jeszcze przez blisko trzy tygodnie karmione są przez rodziców. Po uzyskaniu samodzielności powinny być odłączone od rodziców, którzy stają się agresywni przed następnymi lęgami i mogliby im wyrządzić krzywdę. Przepierzanie młodych trwa do 10 miesięcy. W tym okresie ptaki potrzebują dużo ruchu i dobrej karmy. Przy rozmnażaniu kanarków w parach najbardziej praktyczne są klatki typu skrzynkowego o wymiarach 80 x 50 x 60 cm, wykonane ze sklejki, zaś przednia ściana jest ażurowa, wykonana z drutu. W takiej klatce, na jej tylnej ścianie, na wysokości około 15cm od sufitu, umieszcza się gniazdo pomocnicze, służące za podstawę do złożenia gniazda przez ptaki. Gniazda pomocnicze powinny być umieszczone w taki sposób, aby ptaki mogły łatwo do nich wchodzić z sąsiadujących żerdek, oraz aby była zapewniona obserwacja ptaków w gnieździe. W gotowym gnieździe pomocniczym kanarek sam buduje gniazdo z dostarczonego mu materiału budulcowego (szarpie, włókna sizalowe, mech, sierść, skrawki papieru, pocięte resztki materiału bawełnianego i wełnianego). Musimy pamiętać, iż budulec na gniazdo powinien być dostarczony w nadmiarze, tak, aby samiczka mogła sama wybrać odpowiadający jej materiał. Budowa gniazda trwa kilka dni.
Ogólnie o lęgach
Stosuje się trzy podstawowe metody rozmnażania. Hodowcy którzy chcą jak najwięcej potomstwa od wybranych samców, umieszczają samiczki w osobnych, zaopatrzonych w koszyczki gniazdowe klatkach najpraktyczniejsze są klatki typu skrzynkowego, to znaczy takie, w których tylko przednia ścianka wykonana jest z drutu, a pozostałe wykonane są z sklejki), potem wpuszczają określonego samca tylko w celu zapłodnienia jaj (codziennie rano na 1 godz., kolejno do 2-3 samic). Wpuszczanie samca rozpoczynamy wtedy gdy samiczki budują gniazda, kończymy po zniesieniu 3-4 jaj. Po dopuszczeniu samca należy jednak bystro obserwować ich zachowanie, czy czasami samiczka nie przejawia agresji wobec samca i odwrotnie. W takim wypadku należy je rozdzielić i spróbować ponownie po jakimś czasie. Wysiadywanie i opiekę nad pisklętami powierzamy samiczkom. Możemy też umieścić samca z jedną samiczką, aż ta zniesie wymagane 2-3 jaja i potem przenosić go do następnych (lepsza gwarancja zapłodnienia jaj) . Stosuje się też zapładnianie grupowe. Umieszcza się wtedy 3-4 samice z samcem w jednej klatce (duża klatka), metoda ta jednak powoduje bójki samic i straty w lęgach. Początkujący hodowca rozmnażanie powinien rozpocząć od pary kanarków w dużej klatce przez cały okres lęgów, co jest najbardziej naturalną metodą .
Rozmnażanie
Przygotowanie do lęgów zaczynamy już w połowie stycznia, kiedy to do jedzenia zaczynamy kanarkom intensywnie podawać zieloną karmę – zwłaszcza skiełkowany rzepik oraz karmę jajeczną. Czynnikami stymulującymi rozmnażanie w tym czasie są: wydłużanie się dnia, wzrost temperatury oraz bogate pożywienie. Sukcesem hodowcy jest właściwy wybór par do lęgów. Nie łączmy raczej par o takim samym upierzeniu (intensywne + intensywne itp.) Możemy łączyć starszego z młodym , nie rozmnażajmy ptaków słabych i kalekich jak również zbyt blisko spokrewnionych (te ostatnie czasem stosowane u kanarków śpiewających). U kanarków też występują przypadki antypatii , więc uważnie obserwujmy nowe pary.

Pożywienie
Mieszanka standardowa -
W jej skład wchodzi: 
  • rzepik, 
  • kanar, 
  • murzynek*, 
  • siemię lniane, 
  • proso, 
  • konopie 
  • łuskany owies.
Przy podawaniu mieszanki standardowej warto ją wzbogacić kanarem, murzynkiem, nasionami warzyw (sałaty)
i chwastów (ostów i wiesiołka), orzechami, makiem, wyłuskanymi i pokruszonymi nasionami ziaren słonecznika i dyni. Standardowe mieszanki ziaren dostępne są we wszystkich sklepach zoologicznych.

Mieszanka jajeczna - Można ją przygotować z ugotowanego na twardo, rozdrobnionego jaja kurzego do którego wsypujemy łyżeczkę maku oraz dodajemy pokruszony biszkopt. 
Konsystencja uzyskanej mieszanki winna być sypka. Mieszanka ta jest niezbędnym pokarmem w czasie lęgów 
(z wyjątkiem wysiadywania jaj!)

Warzywa - liście sałaty, szpinaku, cykorii, pietruszki, tarta marchew, kawałki papryki, pomidora, ogórka.

Owoce - jabłka, gruszki, winogrona, jagody, porzeczki, czereśnie.

Zielonki - Kanarki chętnie zjadają nasiona i młode listki mniszka lekarskiego (zwanego mleczem), 
gwiazdnicę pospolitą (zwaną okrzycą), liście krwawnika i rdestu ptasiego.

Pamiętajmy żeby warzywa i owoce podawać zawsze umyte i pokrojone.

Mieszanki i dodatki witaminowe - Nie ma mieszanki mineralno-witaminowej, która zawierałaby wszystkie składniki
niezbędne dla kanarków, zaleca się, więc stosowanie na przemian różnych preparatów dostępnych w sklepach zoologicznych.
 
Należą do nich: 
  • Wielowitaminowe krople i proszki dodatki żywieniowe, 
  • mieszanki ziaren, 
  • sapie** 
  • mikstury wspomagające pierzenie,
  • mieszanki poprawiające śpiew i barwy upierzenia, 
  • kostki wapienne,
  • żwirki i witaminowe z okruchami muszli spełniające funkcje gastrolitów*** 
oraz wiele innych krajowych i zagranicznych preparatów.

Należy pamiętać, iż dodatki pokarmowe podajemy zgodnie z zaleceniami producentów, tak, aby ich nie przedawkować.

*       - murzynek są to nasiona jednego z gatunków prosa
**     - sapie są to wewnętrzne szkielety morskiego głowonoga - mątwy. Ich
       podawanie jest szczególnie ważne w czasie składania jaj i przy wychowywaniu
       młodych.
***  - gastrolity są to małe kamyczki połykane przez ptaki i działające w ich
         żołądkach jak żarna, pomagające przy rozdrabnianiu pokarmu

                        
 Kanarki kształtne
 Trzecią dużą grupą kanarków hodowlanych są kanarki kształtne, czyli posturalne. W Polsce są one jeszcze rzadkością. W ich wypadku przywiązuje się wagę przede wszystkim do wielkości, sylwetki i postawy. Barwa i śpiew mają mniejsze znaczenie. Przodkiem wszystkich odmian ptaków tej grupy był wyhodowany w 1680 r. duży kanarek z Gandawy długości ciała 19 cm, znacznie przewyższający rozmiarami współcześnie żyjące kanarki. Miał on całkowicie gładkie upierzenie, choć już wkrótce wyhodowano odmiany kędzierzawe. Cenione w hodowli są tzw. olbrzymy oraz garbusy. Do grupy kanarków posturalnych zalicza się dziś 26 odmian. Zainteresowani posiadaniem którejś z nich muszą kontaktować się z hodowcami specjalizującymi się w konkretnej odmianie. W sklepach zoologicznych, nawet za granicą, kanarki te pojawiają się bardzo rzadko i są prawdziwym unikatem. Wyhodowanie ptaka którejś z tych odmian jest trudną sztuką i wymaga dużej wiedzy fachowej. W Polsce są one jeszcze niestety rzadkością. Są to ptaki, które mało przypominają swojego przodka, dzikiego kanarka lub nawet kanarki kolorowe. W ich wypadku przywiązuje się wagę przede wszystkim do wielkości, sylwetki i postawy. Śpiew w ich przypadku ma mniejsze znaczenie. Mają one znacznie zmienioną sylwetkę lub strukturę piór, a czasem nawet obie te cechy równocześnie. Obecnie do tej rasy zalicza się około trzydziestu odmian. Generalnie kanarki tej rasy można podzielić na pięć zasadniczych grup oczywiście podział taki jest umowny, ponieważ niektóre kanarki kształtne posiadają cechy chociażby dwóch grup, np. kanarek floreński może dziedziczyć cechy grupy kędzierzawych i koroniastych
Trębacz paryski – jest uważany za króla wśród kanarków kształtnych. Ten najstarszy kędzierzawy kanarek ma minimum 19 cm długości. Jego pióra na głowie, plecach, piersi i bokach są ufryzowane. Występuje we wszystkich barwach. Jego dodatkową cechą charakterystyczną są skręcone pazury przypominające korkociągi.
Padwański – ma 18 - 19 cm długości, kędzierzawe upierzenie oraz głowę gładką lub z koronką. Występuje we wszystkich odmianach barwnych. Trudno się rozmnaża.
Północnoholenderski – ma 17 cm długości i wyprostowaną sylwetkę - 65°. Na jego piersi i plecach występuje charakterystyczny koszyczek z piór. Występuje we wszystkich barwach.
 Południowoholenderski – podobny do swojego północnego kuzyna. Ma bardzo podobne upierzenie, choć może nieco bardziej „uporządkowane”. Prawidłowa jego sylwetka ma kształt cyfry „7” – głowa jest wyciągnięta do przodu, a nogi są wyprostowane. Wielkość 17 cm i występuje również we wszystkich barwach.
Szwajcarski – długość ptaka wynosi 17 cm, a jego profil przypomina półksiężyc. Rozmnaża się łatwiej niż jego krewniak francuski. Ubarwienie może być różnorodne, z wyjątkiem barwy czerwonej.
Floreński – należy do kanarków małych; wielkość jego ciała nie powinna przekraczać 13 cm. Jego postawa w stosunku do drążka sformowana jest pod kątem 55°. Ma figlarnie ufryzowane plecy w kształcie kwiatka. Może być z koronką lub bez. Występuje we wszystkich barwach. W grupie kędzierzawych należy do najmłodszych ras. Jego rejestracja nastąpiła w 1983 roku.
Japoński – wielkość 17 – 18 cm.
Mediolański – jest to włoska odmiana trębacza. Od swojego kuzyna jest mniejszy o 2 cm i nie jest tak obficie kędzierzawy. Występuje w barwie zwłaszcza białej lub czerwonej, natomiast nigdy zielonej.
Olbrzym włoski – należy do największych kędzierzawych kanarków. Jego wielkość to minimum 21 cm. Upierzenie ma bardzo obfite w dowolnej kolorystyce. Ptak utrzymuje na drążku pozycję uformowaną do drążka pod kątem 60° i więcej. Dziób w kształcie klina, szeroki. Pazurki zwijające się lub przynajmniej z tendencją do zwijania się.
Włoski garbus – powstał na bazie trębacza. Pióra są krótkie, szyja bardzo długa i wraz z głową w stosunku do tułowia oraz nóg tworzą kąt o minimum 80°. Rozmnaża się słabo. Występuje we wszystkich barwach. Wielkość maksymalnie 15 cm.
Belgijski – w języku ludowym jest nazywany kanarkiem „pracującym”. Jest to rasa ptaków gładko upierzonych o małej główce. Występuje w różnych odmianach barwnych z wyjątkiem czerwonej. Idealna sylwetka ma kształt cyfry „7”. Wielkość 17 cm.
Hiszpański – ma minimum 17 cm długości, słabo opierzone nogi; na plecach, piersiach i bokach ciała pióra lekko ufryzowane. Idealna sylwetka ma kształt cyfry „1”. Główka jest lekko pochylona. Nie występuje w barwie czerwonej.
Szkocki – ma wygiętą, nastroszoną pozę, małą główkę, wyciągniętą do przodu szyję, cienkie, długie ciało i podgięty pod żerdką ogon. Jego profil przypomina sierp lub półksiężyc. Kolor upierzenia jest dowolny za wyjątkiem barwnika czerwonego. Wielkość minimum 17 cm. Japoński – jest to ptak bardzo mały, o wielkości maksymalnej 11,5 cm. W pozie wyprostowanej ogon powinien mocno podwijać się pod żerdkę. Barwa nie powinna mieć czerwonego pigmentu.
Szkocki garbus - (Serinus canaria) O nadaniu nazwy temu kanarkowi zadecydował jego wygląd. Był on w XIX w. ogromnie popularny w swojej rodzinnej Szkocji, ale później prawie zanikł. Na szczęście w ostatnich latach uzyskano bardziej witalne osobniki i łatwiej jest nabyć dobre stado zarodowe. Poza swą posturą ten kanarek ma jeszcze jedną istotną cechę ,od której zależy sukces na wystawach ptaków. Śpiew tego kanarka jest opisywany jako "wędrujący", gdyż samiec podczas śpiewu przeskakuje z żerdki na żerdkę . Podczas oceny przez sędziów na wystawach garbus szkocki nie zawsze chce przyjmować swą charakterystyczną postawę . Prawdopodobnie czasochłonność niezbędnego treningu jest jednym z powodów wymierania tej rasy.
Pokarm i pielęgnacja - Podstawą żywienia przez cały rok jest standardowa mieszanka dla kanarków oraz zielonki i pokarm jajeczny . Wbrew pozorom są to dość odporne ptaki i mogą być trzymane w wolierze.
Rozmnażanie - Podobnie jak u innych kanarków . Ze względu na konieczność selekcji i właściwego dobierania rodziców, niezbędne są indywidualne klatki dla samic.
Charakterystyka - Długość ciała-17 cm. Rozróżnianie płci-Samce śpiewają ,w sezonie godowym mają inny niż samice kształt kloaki. Dane o lęgach-Inkubacja jaj trwa 14 dni :młode opuszczają gniazdo po 14 dniach. Ptak powinien trzymać głowę skierowaną naprzód , długa szyja podkreśa łukowatą posturę. Należy do typu "nieintensywnych", jego barwa jest trochę bledsza niż u typu "intensywnego". Ciało garbusa szkockiego ma kształt łukowaty, stąd wywodzi się jego angielska nazwa "ptako krąg". Ogon długi powinien zaginać się i sięgać pod żerdkę.
Skala punktowa COM.
1) głowa 20
2) wielkość 10
3) głowa i szyja 10
4) grzbiet 20
5) budowa ptaka 20
6) nogi 5
7) ogon 5
8) kondycja 10
Monachijski – swoją figurą i rozmiarami przypomina szkockiego, jednak ogon u niego nie jest podwinięty pod żerdkę. Brzuch i profil jest normalnie wypukły. Wielkość ptaka 15 – 16 cm.
Berneński – cechą charakterystyczną tej rasy jest dumna i wyprostowana postawa, głowa szeroka z góry spłaszczona, z wyraźnym czołem. Wielkość 16 cm. Barwa z wyjątkiem czerwonej.
Yorkshire – są to ptaki duże, eleganckie, z maleńką głową, krótkim dziobem, długim cienkim tułowiem i długim ogonem trzymanym prosto. Osiągają one wielkość minimalną 17 cm. W tej rasie dopuszczalne są wszelkie przebarwienia oraz niesymetryczne ubarwienie.
Norwik – należy do starej angielskiej rasy. Jest ptakiem dużym, o wielkości 16 – 16,5 cm, krępym, z krótkimi nogami i krótkim dziobem. Przez pewien czas istniały dwie formy tej rasy: gładka i szurpata. Obecnie szurpaty uznawany jest za oddzielną rasę. Występuje we wszystkich barwach. Należy do najbardziej oswajalnych kanarków, chociaż bardzo trudnych w rozmnażaniu. Ma tendencje do otłuszczania.
Border – jest to mały ptaszek o rozmiarach 14,5 – 15 cm z gładkim upierzeniem, zawsze jednokolorowym połyskującym. Charakterystyczną cechą jest dumna postawa i mała kulista główka. Ogon stanowi 1/3 wielkości ptaka. Nie występuje w barwie czerwonej.
Border - (Serinus canaria). Kanarek pogranicza Tę odmianę kanarka uzyskano w końcu XIX w. na pograniczu Anglii i Szkocji. Z tego powodu miał on inne nazwy w różnych częściach Wielkiej Brytanii . W Anglii nazywano go kanarkiem Cumberlanda, podczas gdy w Szkocji był znany jako kanarek pospolity. W 1890 r. brytyjscy hodowcy poszli na kompromis i nazwali go kanarkiem pogranicza. Pod tą nazwą jest znany hodowcom w wielu krajach . W Polsce nazwano go poprostu borderem.
Pokarm i pielęgnacja - Jako pokarm podajemy standardową mieszankę dla kanarka ,wszelkie zielonki stosowane w żywieniu ptaków oraz mieszankę jajeczną podczas sezonu lęgowego. Kanarki tej odmiany są dość odporne i mogą być trzymane w wolierze przez prawie cały rok . Są one często polecane początkującym hodowcom jako łatwe w pielęgnacji i rozmnażaniu . Nie wymagają podawania w pokarmie syntetycznych barwników, ale godne plecenia jest podawanie im obfitości zielonek np. liści szpinaku ,które są doskonałym źródłem luteiny, naturalnego barwnika piór. Dobrze pielęgnowane są wesołe ruchliwe . W Wlk. Brytanii znana jest też mniejsza odmiana bordera.
Wygląd ptaka - Wielkość ciała 14cm. Głowa okrągła, nieduża, dziób mały, stożkowaty. Cały korpus musi być okrągły, krępawy o eleganckim wyglądzie. Plecy lekko łukowate ich połączenie z szją jest wyraźnie zaznaczone. Zaokrąglone ramiona tworzą wraz z piersią harmonijną bryłę korpusu. skrzydła muszą przylegać do tułowia i stykać się lekko na jego kuprze. Na bokach lotki odstają nieco od piór pokrywowych. Nogi ptaka są niedługie, lekko ugięte w pozycji siedzącej nie widać nogawek. Pióra pokrywowe powinny być gęste, gładkie, muszą mieć jedwabisty połysk i dobrze przylegać do siebie.
Skala punktowa oceny borderów według COM
1) głowa.......10
2) postura.....15
3) skrzydła....10
4) nogi.........5
5) upierzenie..10
6) ogon.........5
7) postawa.....15
8) zachowanie..10
9)ubarwienie..15
10)wielkość.....5
Rozmnażanie - Jako podstawy do gniazd używa się standardowych koszyczków o dpowiedniej wielkości. Samiec jest wpuszczany do klatki samicy tylko na czas kopulacji. Samice samodzielnie wysiadują jaja i opiekują się pisklętami. Nie należy krzyżować między sobą ptaków o upierzeniu "intensywnym", ale łączyć je w pary z osobnikami o miękkich ,jedwabistych piórach określanych jako nie "nieintensywne"
Odmiany - Znane są różne odmiany barwne borderów: białe, cynamonowe, zielone , żółte i plamiste.Głowa mała i zaokrąglona, upierzenie jasnożółte- jednolite, korpus powinien być kulisty a skrzydła stykać się końcami.
Border miniaturowy – jest to pomniejszony border /charakterystyka podobna/ dzięki kojarzeniu z glosterem. Wielkość jego 11 cm.
Hiszpańska miniatura – jest to maleńki ptaszek z wąską szyją i maleńką główką, którego wielkość wynosi 11,5 cm. Korpus jego ma kształt buteleczkowaty. Może występować w wielu odmianach barwnych za wyjątkiem czerwonej. Ptaszek charakteryzuje się szybkością i zwinnością.
Lancashire – jest to jedna z najstarszych ras kanarków z koronką. Są to ptaki bardzo duże, osiągające wielkość 22 – 23 cm. koronka jest u nich mała, lekko opadająca na dziób. Ptaki te występują w barwach białej i żółtej. Rozmnaża się słabo. Występuje z koronką lub jako gładki. Crested /koroniak angielski/ - charakteryzuje się największą koronką wśród ptaków tej grupy, przykrywającą górną część dzioba. Jest kanarkiem dużym, osiągającym wielkość minimalną 17 cm. ptaki te mają spokojny temperament i zarazem tendencję do otłuszczania. Dopuszczalne są tu wszystkie odmiany barwne i pstre, z wyjątkiem czerwonej. Ptaki te słabo gniazdują. Może być z koronką lub gładki.
Koroniak niemiecki – kanarek ten wyróżnia się pionową postawą na żerdce, gładkim upierzeniem i równomiernie rozłożoną koronką. Jego wielkość wynosi 14 cm. Upierzenie tych ptaków powinno być równomierne, bez niesymetrycznych plam, we wszystkich barwach.
Gloster – jest to miniaturowy kanarek, najmniejszy wśród ptaków z koronką. Jego wielkość nie powinna przekraczać 11,5 cm. Za rasę został uznany w 1925 roku. Może być z koronką lub bez, czyli tzw. gładki. Dopuszczalne są wszystkie barwy oprócz czerwonej. Jest najchętniej hodowanym kanarkiem kształtnym, ponieważ bardzo łatwo się rozmnaża.
Gloster (Serinus canaria) Jest to stosunkowo młoda rasa kanarków, uzyskano ją krzyżując kanarki harceńskie z małymi borderami. Pokazano je po raz pierwszy na wystawie kanarków w Gloucestershire ( W.Brytania) w 1925 r. Po II wojnie światowej stały się bardziej popularne .Angielskie nazwy "buff" i "yellow" są oznaczeniami typu upierzenia glosterów . Pierwszą określa się w języku polskim jako "nieintensywne", a drugą "intensywne".Ptaki "nieintensywne", czyli "buff" są nieco większe i bardziej pospolite. Hodowcy używają innej nazwy dla osobników czubatych ( "korońce") i innej dla pozbawionych czubka na głowie("gładkie")
Pokarm i pielęgnacja - Całkowicie wystarczającym pokarmem jest standardowa mieszanka dla kanarków ,zielonki i pokarm jajeczny. Chętnie zjadane są również chwasty np. gwiazdnica ,rdest ptasi i krwawnik. Jest to odporna odmiana kanarków i może przebywać w wolierze zewnętrznej przez niemal cały rok. Zbędne jest podawanie tym kanarkom pokarmów zawierających syntetyczne barwniki poprawiające barwę upierzenia. Kanarki tej rasy nie są zbyt drogie i nie sprawiają większych problemów w hodowli.
Rozmnażanie - Podobne jak u innych kanarków , nie powinno się krzyżować dwóch ptaków czubatych . Częste krzyżowanie ptaków typu "buff" powoduje występowanie u potomstwa cyst piórowych . Odnawiają się one i powiększają przy każdym pierzeniu . Aby temu zapobiec, należy regularnie krzyżować ptaki "intensywne" z "nieintensywnymi" .
Skala punktowa oceny według COM:
1) koronka i głowa. 15
2) symetria koronki. 5
3) postura..........20
4) ogon...............5
5) upierzenie........15
6) postawa...........10
7) nogi...............5
8) wielkość..........15
9) ogólne wrażenie...10
Rozróżnianie płci - Samce śpiewają, a w sezonie godowym mają inny niż u samic kształt kloaki Dane o lęgach .Inkubacja jaj trwa 14 dni : młode puszczają gniazdo po 14 dniach Czubek tej rasy jest dość gęsty i nie zakrywa oczu ,pióra są równej długości.Gruba szyja tworzy całość z szeroką głową. Kombinacja jasnych i ciemnych plam na upierzeniu tego ptaka jest przyczyną zaliczania go do glosterów łaciatych, zwanych czasem szekami.
Lizard – nazywany jest często kanarkiem jaszczurowym. Ma charakterystyczne cechy: wierzch głowy (czapeczka) tak samo u samca, jak i u samicy jest żółty, a pozostałe upierzenie jest kropkowane – łuskowate. Taki rysunek uzyskujemy dlatego, ponieważ pióra na grzbiecie, piersi i brzuchu mają ciemne środki i jasne zewnętrze. Czym więcej jest u ptaków czarnej melaniny, tym bardziej kontrastowe i efektywne jest ich upierzenie. Wyróżniamy dwa typy lizardów: złocisty i srebrzysty. U ptaków złocistych czapeczka i obrzeża piórek są intensywnie żółte, natomiast u srebrzystych blade. Tak piękne upierzenie uzyskują ptaki dopiero po pierwszym pierzeniu. Po 2 – 3 latach ich intensywność blednie. Ich wielkość 12,5 cm.
Lizard - (Serinus canaria) Lizardy są prawdopodobnie najstarszą rasą kanarków .Czy z "płytką" (jaśniejszą plamą na głowie)czy bez ,zawsze łatwo poznać lizarda po niezwykłym wzorze na upierzeniu. Kanarki nazwane lizardami opisano po raz pierwszy już w 1709 r. Od tego czasu rasa ta przeżywała wzloty i upadki, ale obecnie jest dość popularna. Wyróżnia ją charakterystyczne upierzenie . Podczas wystawy ptak musi pokazać całe swe upierzenie ,aby sędzia mógł dokładnie obejrzeć półksiężycowate wzory na jego grzbiecie.
Pokarm i pielęgnacja - Podajemy mieszankę dla kanarków oraz zielonki i pokarm jajeczny. Ptaki biorące udział w wystawach mogą być karmione z dodatkiem syntetycznych barwników, które powinno się podawać tuż przed pierzeniem .U tej rasy ocenia się upierzenie i wzór na piórach. Są to odporne ptaki i mogą być przez dużą część roku trzymane w wolierze zewnętrznej.
Rozmnażanie - Samicom przygotowuje się podstawy pod gniazdo . Dla określenia typu upierzenia lizardów używa się określeń "złoty" i "srebrny" zamiast "intensywny" i "nieintensywny". Dla uzyskania najlepszych rezultatów powinno się łączyć w pary ptaki z obu typów . Hodowcy rzadko łączą ze sobą dwa ptaki o pełnych "płytkach", czyli żółtych plamach na głowach ,gdyż ich potomstwo miewa wtedy zbyt duże "płytki".Tak więc ptaka o pełnej "płytce" łączymy w parę z ptakiem o innym typie jasnej plamy na głowie. Osobniki z tzw. niepełną płytką mogą być łączone ze sobą w pary.
Charakterystyka - Długość ciała-----12,5 cm. Długość życia-----10 lat Rozróżnianie płci-----Samce śpiewają,a w sezonie godowym mają inny niż u samic kształt kloaki. Dane o lęgach-----Inkubacja jaj trwa 14 dni: młode opuszczają gniazdo po 14 dniach . Niepełna płytka to określenie jasnej plamy na głowie ,jeżeli są na niej również ciemne pióra, pełna płytka to żółta owalna plama sięgająca od dzioba do podstawy czaszki.Lizardy mają jedwabiste upierzenie o charakterystycznym wzorze zwanym "łuskowaniem". U wszystkich odmian lizardów nogi i stopy są ciemne. Poza lizardami z niepełną i pełną płytką są jeszcze lizardy bez płytki.
Skala punktowa COM
1) ubarwienie głowy 10
2) ubarwienie podstawowe 10
3) brwi 5
4) rysunek łusek 25
5) ogon i skrzydła 10
6) upierzenie 15
7) pokrycie skrzydeł 15
8) łuski piersi i boków 10
9) dziób nogi i pazurki 5
10) ogólne wrażenie 5
U tego młodego ptaka widzimy cechy wskazujące na bardzo dobrego osobnika swojej rasy - właściwie zarysowana czapeczka i dobry rysunek piersi. Dziób i nogi ptaka powinny być ciemne, czego nie widzimy u młodych ptaków. Poprzez odpowiednie żywienie - dodawanie zielonych alg do karmy jajecznej i podawanie dużej ilości zieleniny Lizardą ciemnieją nogi i dzioby. Bardzo ważny u Lizardów oprócz czapeczki jest rysunek melaninowy w części piersiowej, który obok rysunku grzbietowego należy określić jako "łuski" i powinien się rozciągać możliwie daleko ku łanowi piór, podążając do boków szyi, poprzez boki i piersi. U tego Lizarda nieintensywnego (srebrnego) można to bardzo dobrze zobaczyć. Rysunek melaninowy pokazujący się u kanarków jako kreskowanie daje przy rasie Lizard cechę typową dla rasy, mianowicie łuskowatość, szczególnie przy rysunku grzbietowym przy czym piórka mają jaśniejsze obrzeża, nadają szczególna wyrazistość i tworzą półksiężycowy rysunek. Należy zaznaczyć, że nie czapeczka tworzy Lizarda, tylko właśnie łuskowatość. Żywienie Podstawowym pokarmem Lizardów jest mieszanka ziaren, ja osobiście stosuję mieszankę belgijskiej firmy DAME - Ohne Rubschen (bez rzepiku) wzbogacając ja ziarnem sezamu, dziewanny, sałaty. W okresie lęgów podają kanarkom karmę jajeczną Sluis Eifutter Plus z dodatkiem kaszki KUS-KUS Bardzo ważne są minerały i witaminy, które musza być przez cały rok w klatkach. Młode kanarki chętnie jedzą kiełkowane nasiana. Po oddzieleniu od rodziców i usamodzielnieniu Lizardy zostają przeniesione do wolierów gdzie pozostają do momentu aż się całkowicie wypierzą.
Londyński – jest małym ptakiem, o wielkości 14 cm. podobnie jak lizardy, właściwe upierzenie uzyskują w drugim roku życia, a po tym okresie ich upierzenie traci kontrastowość. Ubarwienie całego ptaka jest żółte, a skrzydła i ogon są czarne. Upierzenie jest gładkie i przylegające. W połowie XX wieku rasa ta prawie wymarła.



 Kanarki kolorowe
Obecnie znamy ponad 100 odmian barwnych kanarków. Oczywiście również one potrafią śpiewać, lecz większą wagę przywiązuje się w ich wypadku do koloru upierzenia. Kanarki barwne mogą być białe, żółte, zielone, czerwone lub mozaikowe. Bywają odmiany o barwach łagodnych - pastelowych lub też bardzo intensywnych. Jedną z podgrup kanarków barwnych są kanarki mieszańce, będące wynikiem krzyżowania samiczek hodowlanych z samcami dzikimi innego gatunku. Kanarki należą do dużej rodziny ptaków śpiewających, w której obrębie też jest możliwe krzyżowanie ze sobą większości gatunków, choć na wolności do tego nie dochodzi. Najczęściej hodowcy krzyżowali samice kanarków z samcami gila, czyżyka kapucynka, szczygła, dzwońca i zięby. Odwrotne krzyżówki nie udawały się, gdyż samice innych gatunków pozostają obojętne na śpiew kanarka, podczas gdy samice kanarków ulegają śpiewom samców innych gatunków. cyfra (np.81) oznacza ilość odmian barwnych Przodek wszystkich kanarków, czyli kanarek dziki, ma barwę żółtozieloną z czarnymi kreskami i brązowo-czarnymi skrzydłami. Obecnie znamy ponad 100 odmian kanarków barwnych. Oczywiście również one potrafią śpiewać, lecz większą wagę w ich wypadku przywiązuje się do koloru upierzenia. Kanarki barwne mogą być białe,, żólte, zielone, czerwone lub mozaikowe. Bywają odmiany o barwach łagodniejszych - pastelowych lub też bardzo intensywnych. Jedna z podgrup kanarków barwnych są kanarki mieszańce, będące wynikiem krzyżowania samiczek hodowlanych z samcami dzikimi innego gatunku. Kanarki należą do dużej rodziny ptaków śpiewających, w której obrębie też jest możliwe krzyżowanie ze sobą większości gatunków, choć na wolności do tego nie dochodzi. Najczęściej hodowcy krzyżowali samice kanarków z samicami gila, czyżyka, szczygła, dzwońca i zięby. Odwrotne krzyżówki nie udawały się, gdyż samice innych gatunków pozostają obojętne na śpiew kanarka, podczas gdy samice kanarków ulegają śpiewom samców innych gatunków
Kanarki barwne dzielimy na 5 dużych grup:
1: Lipochromowe,
2: Czarne,
3: Agatowe
4: Brunatne,
5: Izabelowate
Lipochromowe - Kanarkom lipochromowym brakuje czarnego pigmentu. Pióra ogona oraz skrzydeł nie są ciemne, jak u dzikich kanarków, lecz kremowe, a nawet - czasami - białe. Istnieją kanarki "A" - o bardzo intensywnych, lśniących barwach, oraz kanarki "B" o mniej intensywnym ubarwieniu. Obecnie jest znanych 15 odmian kanarków lipochromowych.
Czarne - Nazywane są też kanarkami melaninowymi; dziedziczą one gen warunkujący występowanie czarnego pigmentu. Ich skrzydła i ogon są brązowo-czarne, podobnie jak nogi, stopy, pazury i dzioby. Do dzisiaj wyhodowano 21 różnych odmian kanarków czarnych - od zielonych poprzez czerwone do żółtych i brązowych.
Agatowe - Nazwę swą zawdzięczają deseniowi upierzenia przypominającemu kamień szlachetny - agat. Deseń ten - z delikatnymi, szarymi smugami - jest dobrze widoczny. Nogi, stopy, pazury a również koniec dzioba są szare. Znanych jest 18 odmian barwnych o bardzo różnych kolorach podstawowych.
Brunatne - U tych kanarków czarny barwnik dzikich kanarków przekształcił sięna drodze mutacji w barwnik brązowy. Skrzydła i koniec ogona mają ciemnobrązowe; nogi, palce, pazury i dziób - brązowawe. Istnieje dziś 21 odmian tych kanarków, a ich podstawową barwą może być też srebrna lub złota.
Izabelowate - Są podobne do kanarków brunatnych, jednak mają nieznacznie od nich jaśniejszą barwę. Brąz ich upierzenia często przechodzi w odcień beżu. Nogi, palce, pazury i dziób są ciemnoczerwone. Znanych jest 18 odmian.